Το ταξίδι μου…

«Σημασία δεν έχει να φτάσεις στην Ιθάκη, σημασία έχει το ταξίδι…» . Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε το δικό μου ταξίδι στον επιβλητικό Ταΰγετο. Ο κατά τον Όμηρο «Περιμήκετος», λόγω του μεγάλου μήκους του, με την αγέρωχη ομορφιά του και με τις βραχώδεις απόκρημνες ακτές του.

Το όνομα του πάρθηκε από την Ταϋγέτη, κόρη του Άτλαντα και της Πλειόνης, την οποία αγάπησε ο Δίας και με την ένωση τους γεννήθηκε ο Λακεδαίμονας, μετέπειτα βασιλιάς της Σπάρτης. Ο στόχος μας ήταν η ψηλότερη κορυφή τα 2.407 μ., η οποία ονομαζόταν Ταλετόν από τους αρχαίους Σπαρτιάτες. Μάλιστα λέγεται ότι ο ‘Προφήτης Ηλίας’, ήταν η πρώτη πυραμίδα που χτίστηκε στην Γη. Λαξεύτηκε από τους αρχαίους Έλληνες προκειμένου να αποκτήσει σχήμα πυραμιδοειδή, για να τιμήσουν, με έναν ναό στην κορυφή του, τον θεό του ήλιου, τον Απόλλωνα. Από αυτό λοιπόν η Λακωνία πήρε το όνομα της, καθώς «λας» στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει λίθος, με την Λακωνία να μεταφράζεται ως κωνικός λίθος (πυραμίδα).

Αρκετοί επισκέπτες έχουν περιγράψει μια απότομη αλλαγή στο μέγεθος των πετρωμάτων, αφού στο σημείο που αρχίζει η βραχοπυραμίδα, το βουνό γίνεται σχετικά λείο και ομαλό, συγκριτικά με πιο κάτω που υπάρχουν ογκώδη βράχια. Δεν υπάρχουν όμως αναφορές στα αρχαία κείμενα γι’ αυτό αλλά ούτε και ενδείξεις που μπορούν να περιγράψουν με κάποιο μηχανισμό διάβρωσης την σχετική διαμόρφωση των πετρωμάτων της κορυφής.

Το ταξίδι μου άρχισε στα 1550 m, όπου κατασκηνώσαμε για το βράδυ στο καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας και κατά τις πρωινές ώρες ξεκινήσαμε ώστε να προλάβουμε την ανατολή από την κορυφή και να παρατηρήσουμε το όμορφο φαινόμενο της πυραμίδας, την πελώρια αυτή σκιά που προβάλλεται στον Μεσσηνιακό κόλπο σχηματίζοντας ένα τέλειο ισόπλευρο τρίγωνο. Οι ομορφιές που μου αποκαλυπτόντουσαν σε κάθε βήμα, ήταν ατελείωτες. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο, όλα είχαν την δική τους ξεχωριστή δύναμη.

Κάτω από το φως του φεγγαριού, περπατώντας στα μονοπάτια του δάσους της Βασιλικής, μπορούσες να καταλάβεις για πιο λόγο ο Ταΰγετος ήταν το αγαπημένο βουνό της Ελευθερίας και της θεά Άρτεμης που κατά την μυθολογία, περπατούσαν χέρι-χέρι διασχίζοντας τις πλαγιές του βουνού. Ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο, μια σιωπηλή δύναμη σε διαπερνούσε καθώς προχωρούσες προς την κορυφή.

Προς το τέλος του ταξιδιού μου όμως, 700 μ. πριν τον στόχο μας, κοιτάζοντας το πώς αντανακλάται το φως του φεγγαριού πάνω στις απότομες πλαγιές των βουνών, κοντά στο φαράγγι του Βυρού, θυμήθηκα το τραγικό τέλος της Ταϋγέτης και την αρχή πολλών δημοτικών τραγουδιών της περιοχής με στίχο «Τι έχει ο Ταΰγετος και είναι λυπημένος…».  

Αυτές οι εικόνες, αυτά τα συναισθήματα θα μου μείνουν χαραγμένα στην μνήμη. Μια συγκεκριμένη όμως που δύσκολα περιγράφεται είναι αυτή που μόλις φτάσεις στην κορυφή, συνειδητοποιείς ότι βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της Πελοποννήσου, στα δεξιά το Ιόνιο και στα αριστερά Αιγαίο πέλαγος. Ένιωθες ότι δεν υπάρχουν όρια, ένα συναίσθημα που έχεις παρά μόνο να το ζήσεις. Δεν είναι τυχαίος λοιπόν ο λόγος που βρίσκεται εκεί ο ναός. Μια πραγματικά μαγευτική εμπειρία, η οποία δεν θα ήταν η ίδια εάν δεν υπήρχε ο Ορειβατικός Καλαμάτας, αυτή η ομάδα ανθρώπων που μοιράστηκε μαζί μου το πάθος της και την αγάπη που έχει για την ορειβασία και την φύση.  

Όπως αναφέρει και ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημα του Άξιον Εστί:

«…Και έξαφνα πάλι βράχοι άγριοι και γυμνοί,

Δυνατές πολύ παρορμήσεις.

Μια στιγμή που στάθηκε (ο Θεός) να στοχαστεί

Κάτι δύσκολο ή κάτι ψηλό:

Ο Όλυμπος, ο Ταύγετος,

Κάτι που να σου σταθεί βοηθός

Και αφού πεθάνεις…»

Βασιλική Κυβέλου

Για περισσότερες φωτογραφίες πατήστε εδώ

 

2019-07-22 10:08:25

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *