όλα αυτά ήταν μια καλή ευκαιρία για να βρεθούμε κοντά στη φύση (μας). Ώρα αναχώρησης περίπου στις 17:00 ημέρα Σάββατο. Αφού ανηφορίσαμε προς την Αγ. Παρασκευή και αφήσαμε τα αυτοκίνητα, πήραμε το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στον Αγ. Γεώργιο. Λίγο μετά το ξεκίνημα το μονοπάτι σου δίνει δύο επιλογές, είτε να κάνεις ένα μικρό κύκλο γύρω από το βουνό είτε να συνεχίσεις ανηφορικά κερδίζοντας χρόνο.
Σχετικά εύκολο μονοπάτι, αν και στενό, με μικρής διάρκειας διαδρομή, περίπου στα 45 λεπτά. Τα σημάδια της καταστροφής από τις πυρκαγιές του 2007 ήταν έντονα από το σημείο που περνούσαμε, το βουνό όμως απέναντι σου δίνει την αίσθηση πως το δάσος θα καταφέρει και σιγά, σιγά, θα ολοκληρωθεί και πάλι.
Φτάσαμε λοιπόν στον Αγ. Γεώργιο. Η μικρή κούραση της πορείας εξαφανίστηκε με μιας από τη θερμή υποδοχή του κ. Βασίλη ο οποίος είχε κάνει ένα σωρό προετοιμασίες για όλους μας. Μικρή στάση και μια πρώτη βόλτα στη γύρω περιοχή. Σωστό παρατηρητήριο...Στα ανατολικά βλέπεις τα χωριά της Αλαγονίας, τις Πηγές, από την άλλη πλευρά διακρίνεις καθαρά τον Μεσσηνιακό κόλπο, το μάτι σου πιάνει Κορώνη, μπορείς να δεις το Ιόνιο πέλαγος. Μέχρι και ο καπνός από τα φουγάρα της Μεγαλόπολης ήταν ορατός.
Δεν αδικώ λοιπόν τον Λυκούργο νομοθέτη της Σπάρτης που επέλεξε αυτό το σημείο για παραθερισμό. Από εκεί λοιπόν πήρε και το όνομα Λυκούργιον Όρος όπως μας ενημέρωσε ο κ. Βασίλης μέσα από τις ιστορίες του για την περιοχή. Στα δικά μας νεότερα χρόνια το εκκλησάκι γιορτάζεται ανήμερα της εορτής του Αγ. Γεωργίου, το οποίο είναι σημείο συνάντησης για όλα τα γύρω χωριά, Λαδά, Καρβέλι, Αρτεμησία, Αλαγονία. Το εκκλησάκι αναδομήθηκε πρόσφατα με πολύ προσωπικό κόπο από τους ντόπιους καθώς όλα τα υλικά κουβαλήθηκαν στα χέρια και με γαϊδουράκια.
Πίσω στην παρέα λοιπόν που είχε αρχίσει να ζεσταίνεται. Φαγητό, φωτιά, κρασί και κουβεντούλα...εκεί ένιωσα πως οι ρυθμοί άλλαξαν. Είναι πάντα το βουνό ο τόπος που χαλαρώνεις που αφήνεσαι ελεύθερος, αποστασιοποιημένος από την πόλη που σε κρατά σε εγρήγορση. Οι ώρες κυλούν στον πραγματικό τους ρυθμό, δεν τρέχουν, οι ήχοι είναι καθαροί, σε ηρεμούν.
Την επόμενη μέρα από νωρίς η παρέα άρχισε να μεγαλώνει και το μεσημέρι ολοκληρώθηκε με την άφιξη της ομάδας που συμμετείχε στην προκαθορισμένη διαδρομή ακολουθώντας το μονοπάτι Λαδά - Αγ. Παρασκευή. Τότε ξεκίνησε μια μικρή γιορτή. Οι παρέες ενώθηκαν, γνωρίστηκαν νέοι άνθρωποι μεταξύ τους… Το φαγητό με τα καλούδια που όλοι συνεισέφεραν συνοδεία για το φρέσκο κατσικάκι που η οικογένεια Καρνούσκου προσέφερε βγήκε στο τραπέζι και ο χρόνος κύλησε ευχάριστα.
Κατά το απογευματάκι και αφού βγήκε ένας ζεστός δυναμωτικός ζωμός ξεκινήσαμε για την αναχώρηση. Κάποιοι συνέχισαν για Καλαμάτα και κάποιοι έκανα νμια στάση στη Θεοτόκο για ένα τελευταίο καφεδάκι και διάφορες λιχουδιές όπως γιαούρτι και μέλι. Μην ξεχάσω και την Χριστίνα που ήρθε με τα φρέσκα κεράσια που μόλις είχε μαζέψει για όλους μας.
Σίγουρα η πρώτη φορά με τον Σύλλογο ήταν ανώδυνη όσον αφορά τη διαδρομή, μου έδωσε όμως την ευκαιρία να συναντηθώ με παλιούς γνωστούς και να γνωρίσω νέους ανθρώπους. Να θυμηθώ για άλλη μια φορά πως η ομορφιά είναι δίπλα μας και να πάρω ενέργεια από το βουνό...Θα βρεθώ ξανά μαζί τους να περπατήσω, να γνωρίσω και να αντικρύσω την μαγεία που υπάρχει εκεί.
Πολλά ευχαριστώ στους Σπύρο και Βασίλη Καρνούσκο για την προσφορά τους. Και μην ξεχάσω την Βασιλική και τον Ηλία για την παρέα στην ανάβαση.
Καραμπάτου Χαρά