Πεζοπορία στο μονοπάτι από μονή Βελανιδιάς προς τα χωριά του Ταϋγέτου (εως το σημείο Λαγού Χάνι) στις 9-2-14

  -Παρασκευή μεσημέρι.. Ένα γρήγορο ταξιδάκι Αθήνα – Καλαμάτα για λίγες μέρες για να αφομοιωθεί η αφοσίωση μου στο έτερον ήμισυ. Το βράδυ μαθαίνουμε από ένα φίλο, που άκουσε από ένα φίλο, που του το είχε πει ένας άλλος φίλος, πως ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας έχει την κυριακή πεζοπορία στο μονοπάτι Μονή Βελανιδιάς – Λαγού Χάνι. Η πιο καλή μου φάση. Περπάτημα μέσα σε δάσος, βουνό, φαράγγι… ό,τι να’ναι, αρκεί να είμαι μέσα στη φύση και κυρίως έξω από το σύγχρονο “πολιτισμό”.

Ας οργανωθούμε λοιπόν.. Κλικ στο διαδίκτυο και η σελίδα του συλλόγου «εκ θαύματος» μπροστά μας. Κλίκ στο Τηλέφωνο επικοινωνίας και όλα παίρνουν το.. μονοπάτι τους. Μιλάμε με ένα μέλος του συλλόγου, που μας παρέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, αφού καταλαβαίνει αμέσως ότι είμαστε λίγο ώς πολύ άσχετοι με το «άθλημα». Από φίλους δανειζόμαστε ότι μας λείπει – σάκοι, αδιάβροχα, αντιανεμικά. Προσθέτουμε λίγα φρούτα και ένα μπουκάλι νερό και το ταξίδι ξεκινά.

07:30 π.μ. Φτάνουμε έξω από τα γραφεία.. Λαοσύναξη. 50 – 60 ζευγάρια πόδια ντυμένα με ορειβατικά, με αθλητικά παπούτσια, με φόρμες, με κολάν, μια πανδαισία χρωμάτων που περιμένει να ανακατευτεί με το πράσινο της φύσης. Το πρώτο σφύριγμα ακούγεται και όλοι στις επάλξεις. Δύο βαν γεμίζουν κυριολεκτικά με κόσμο -όλοι οι καλοί χωράνε- και με Ι.Χ. φεύγουν και οι τελευταίες πεντάδες.

08:10 π.μ. Ξεκινά το εγχείρημα: να περπατήσουμε το μονοπάτι που πατούσαν καθημερινά οι προ-προ-προ-παππούδες μας για να φτάσουν από τη Νέδουσα στην Καλαμάτα. Ένα λιθόστρωτο κάποτε μονοπάτι το οποίο διασχίζει τα βουνά για 10-11 χιλιόμετρα. Εκεί μαθαίνουμε και τις πρώτες «ξένες λέξεις» με το συνθηματικό: «Ποιος θα κάνει σκούπα;» και μια τεράστια και πολύχρωμη γραμμή αρχίζει να βαδίζει προς το εσωτερικό του βουνού μέσα από κάθε λογής φυτών και δέντρων. Μετά από λίγο, κάνουμε τη πρώτη στάση και αρχίζεις σιγά σιγά να ξεχωρίζεις τους συνοδοιπόρους, να αναγνωρίζεις τον καθένα πριν ακόμα τον γνωρίσεις. Ο τύπος με τα γένια και τον σωστό εξοπλισμό, το ζευγαράκι που ήρθε να ρομαντζάρει, ο κύριος με το τζιν που ήρθε για τη βόλτα, η κυρία που της έπεσε πάλι περισσότερο άρωμα, ο γεματούλης τύπος που βάζει κάτω σε αντοχή όλους εμάς τους θνητούς. Όλη η κοινωνία μέσα σε μια ομάδα. Επιτέλους, αφήνουμε πίσω και τα πέντε κομμάτια πισσαρισμένου δρόμου. Το φαράγγι που μας χωρίζει πνίγει και τους τελευταίους ήχους αυτοκινήτων. Ακούγεται μόνο μελωδία από το ποτάμι. Μετά από 4 ώρες πορείας και 4 στάσεις, η διαφορά του ορειβατικού παπουτσιού με το αθλητικό φαινόταν σε κάθε πάτημα και κάθε πέτρα. Η διαδρομή ήταν τόσο γεμάτη από πέτρες που δεν προλάβαινες να χαζέψεις λίγο τον ορίζοντα. Οι τελευταίες στάσεις μας αποζημείωσαν με την πανοραμική θέα, όπου μπορούσες να απολαύσεις το μαγευτικό τοπίο με τις καταπράσινες βουνοκορφές. Το μόνο που ακουγόταν ήταν τα φύλλα, το νερό και οι συζητήσεις μας.

12:50 π.μ. Η πορεία μπορεί να έφτανε στο τέλος της, οι νέες γνωριμίες όμως είχαν ήδη αρχίσει. Κάποιοι θεωρούσαν πολλές τις τέσσερις στάσεις, κάποιοι θεωρούσαν μεγάλη τη διάρκεια τους. Ο σύλλογος όμως σωστά, ήθελε να είμαστε όλοι μαζί σε μία ομάδα. Άρα, ο πρώτος περιμένει τον τελευταίο. Ίσως πάλι, να έπρεπε να ενημερωνόμαστε για τη διάρκεια των στάσεων. Να φάω το σάντουιτς, ή την μπανάνα μου; Πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, μας περίμεναν οι φίλοι του Ταϋγέτου στην καθιερωμένη τους κοπή της πίτας. Πολύ καλό κρασί, πολύ καλή βραστή γίδα, πάρα πολύ καλή βασιλόπιτα, αλλά όχι τόσο καλή φασολάδα (εεε, καμιά φορά τυχαίνει). Και φυσικά, παρά τις πέντε ώρες πεζοπορίας, ο χορός καλά κρατεί.

Όμορφο και δυνατό συναίσθημα να περπατάς σε ένα μονοπάτι 100 – 150 χρόνων και να βιώνεις την καθημερινότητα των προγόνων σου. Ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο. Το μυαλό ξεχνά το σήμερα, όλες οι έγνοιες σκεπάζονται από το μονοπάτι. Το άγχος και η πίεση χάνεται πίσω από τις βελανιδιές και η κατάθλιψη της πόλης κάτω από τις πέτρες.

Υ.Γ.: όχι δεν είναι παράξενο πουλί πάνω σε κλαδί, ούτε σαύρα που σέρνεται σε βράχια. Είναι ο κάμερα man της ομάδας, ο αφανής ήρωας, που σαν απεσταλμένος ρεπόρτερ σε εμπόλεμη ζώνη μέτρησε την διαδρομή Χ 2. Ωραία φυσιογνωμία και σίγουρα φυσιολάτρης.

Στο επανιδείν,

Παναγιώτης Καράμπελας.

 

2014-02-12 18:43:47

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *