…Κάθε φορά οι εξερευνήσεις δεν θες να τελειώσουν, δεν θες να τελειώσουν αυτά που το βουνό σου αποκαλύπτει. Αστρική περιπλάνηση, Ταΰγετος όπου για να ανέβεις βάζεις καρδιά, ψυχή, τόλμη, θάρρος!!! Η ανάβαση δύσκολη καθώς πατάς στην σάρα (οι πολλές πέτρες που πέφτουν από το βουνό). Τα καμένα δέντρα που συναντάμε στην αρχή του μονοπατιού ζωντανεύουν τις εικόνες που ζήσαμε αρκετά χρόνια πριν με τις φωτιές. Το μονοπάτι που ξεδιπλώνεται απότομο και ανηφορικό μπρός στα μάτια μας δοκιμάζει την αντοχή μας. Σε λιγότερο από μια ώρα από την στιγμή που ξεκινήσαμε φτάνουμε στον προορισμό μας. Ήδη από ώρα έχουμε αφήσει πίσω μας το καμένο μέρος του δάσους και κινούμαστε μέσα στα έλατα. Άξαφνα σε ένα ξέφωτο του δάσους προβάλλει το εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη, οι πέτρινοι φούρνοι στο πλάι του είναι αναμμένοι και οι μυρωδιές από το περιεχόμενο τους μας έκλειναν το μάτι για αυτό που θα επακολουθούσε. Ο οικοδεσπότης μας καλωσόρισε με γλυκά καφεδάκια. Στην συνέχεια οι συζητήσεις ξεκίνησαν, οι γλώσσες μας λύθηκαν και η περιγραφή των εντυπώσεων μας σταμάτησε στη θέα του ηλιοβασιλέματος. Μετά το γέμισμα στην καρδιά μας, γέμισε και το στομαχάκι μας από το τραγανιστό ψητό που είχε ήδη ετοιμαστεί και μας περίμενε, το φαγητό συνοδεύτηκε από κρασάκι που έλυσε το μυαλό και αρχίσαμε τα τραγουδάκια μέσα από τα σοκάκια της καρδούλας μας γύρω από την φωτιά που καθόμασταν.
Το πρωινό ξύπνημα μας βρήκε στο όρος που αναπαυόταν ο Λυκούργος πάνω από την Αρτεμίσια. Όρος αντάξιο του μεγάλου βασιλιά της Σπάρτης, από τον οποίον προέρχεται και το όνομά του. Ένα βουνό που είναι γνωστό επίσης με το όνομα Αί-Γιώργης, ένα βουνό που όλοι μας έχουμε δει ανεβαίνοντας το δρόμο για το τουριστικό Ταϋγέτου. Το πρωινό ξύπνημα μας βρήκε κάτω από τα έλατα που επέζησαν από τις ζοφερές φλόγες, τα οποία μας καλούσαν για περισσότερη διαφύλαξη του φυσικού μας πλούτου. Στην αναμονή για την υπόλοιπη ομάδα που θα ξεκινούσε από την Καλαμάτα το πρωί της Κυριακής αποφάσισα να ερευνήσω την γύρω περιοχή όπου ανακάλυψα μεταξύ άλλων την στέρνα της εκκλησίας, την πρωτότυπη κατασκευή βρύσης που κρεμότανε από ένα δέντρο. Ανακάλυψα επίσης μια φύση πλούσια, όμορφη, ελκυστική, γεμάτη εκπλήξεις για αυτούς, που σαν και εμένα, κάνουν τα πρώτα τους βήματα πάνω στο βουνό.
Εντωμεταξύ η δεύτερη ομάδα είχε ήδη ξεκινήσει την πεζοπορία σε μια διαδρομή από την νότια πλευρά του βουνού με προορισμό αρχικά το Λαδιώτικο εκκλησάκι του Αϊ-Γιάνη και στην συνέχεια το χώρο που βρισκόμασταν. Στο σημείο αυτό, θα πούμε κάποια λόγια για το καλοσυνάτο οικοδεσπότη μας τον κ. Σπύρο. Ο κ. Σπύρος είναι από τα παλιά μέλη του συλλόγου και με πλούσια ορειβατική δράση την οποία είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν εμείς γεννηθούμε. Οι ιστορίες που μας περιέγραψε σχετικά με τα παιδικά του χρόνια στο βουνό και τις εμπειρίες του από την κατοχή και τον εμφύλιο μας συνάρπασαν ευχόμενοι από μέσα μας να μην επαναληφθούν ποτέ!!! Μέσα από αυτές τις γραμμές θέλουμε να τον ευχαριστήσουμε θερμά για την φιλοξενία του.
Μαζί με την δεύτερη ομάδα τραβήξαμε την διαδρομή για την κορυφή του Λυκούριου Όρους. Σύντομα βρεθήκαμε στο τριγωνομετρικό σημείο της κορυφής .Αν και το υψόμετρο δεν ήταν πολύ μεγάλο (1307μ) η θέα προς τις γύρω κορφές, προς την Καλαμάτα και τον Μεσσηνιακό κόλπο ήταν φαντασμαγορική. Μια θέα που ανέλαβε να μας την εξηγήσει ο κ. Σπύρος.
Στην επιστροφή μας στην εκκλησία του Αί-Γιώργη το φαγητό είχε σερβιριστεί συνοδευμένο με καλό γλυκό κρασί τα οποία και τιμήσαμε δεόντως. Αρκετή ώρα αργότερα πλήρεις από συναισθήματα χαράς, ελπίδας, αισιοδοξίας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Η κατάβαση σχετικά δύσκολη για έναν που τώρα ανακαλύπτει τις διαδρομές στα βουνά, πατήσαμε πάνω στην σάρα αλλά αυτή την φορά το τέλος της διαδρομής μας βρήκε γεμάτους χαμόγελα χαράς και γεμάτους αναμονή για περισσότερες διαδρομές όπου ο καθένας μας θα ανακαλύψει και θα ξεπεράσει τον εαυτό του.
Γιατί όλοι κάπου βαθιά μέσα μας είμαστε γεννημένοι ταξιδιώτες! ! !
Ζήρα Χριστίνα