Με τον ορειβατικό στο φαράγγι Καστόρι 14-9-2014

Βρισκόμαστε στα μέσα του Σεπτέμβρη. Οι δικαιολογίες ότι έχει ζέστη για πεζοπορία δεν υπήρχαν και μετά από πολλές αναβολές πήραμε την απόφαση με δυο φίλους να πάμε στον ορειβατικό.

Κυριακάτικο πρωινό ξύπνημα! Πρωινός τύπος δεν είμαι, αλλά η εκδρομή το απαιτεί και η μαγεία της ανατολής ανεκτίμητη.

Μαζευτήκαμε λοιπόν όλοι στον ορειβατικό σύλλογο Καλαμάτας, στο Ανατολικό κέντρο. Είχαμε σύμμαχο τον δροσερό καιρό της εποχής και τον βασιλικό του Τιμίου Σταυρού – ένεκα της ημέρας. Οι συμμετέχοντες πολλοί και διαφορετικοί. Όλοι όμως με ένα κοινό κίνητρο: την εξερεύνηση της φύσης και τις νέες εμπειρίες. Όπως λέει και ο σοφός λαός «όποιος γυρίζει μυρίζει» και εμείς σήμερα «μυρίσαμε» τόσο την φύση όσο και τους ανθρώπους που συναντήσαμε.

Ο Βόρειος Ταΰγετος και οι γείτονες Σπαρτιάτες μας περίμεναν! Η οροσειρά του Ταΰγετου έχει μήκος 115 χιλιόμετρα, μέγιστο πλάτος 30 χιλιόμετρα και έκταση 2.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Συγκροτείται από τέσσερα κύρια τμήματα: τον Βόρειο (προς την Μεγαλόπολη), τον Μέσο Ανατολικό (προς την Σπάρτη), τον Δυτικό και τον Νότιο Ταΰγετο με τα βουνά της Μάνης. Στο βόρειο Ταΰγετο υπάρχουν μικρές κορυφές: Ξεροβούνα (1.852μ.), Νεραϊδόβραχος (1.784μ.), Λεπενού (1.733μ.) κ.ά.

Ξεκινήσαμε λοιπόν παρέα με όμορφες μουσικές. Ανεβήκαμε τον Ταΰγετο και μετά από αρκετή ώρα, μέσα από μια παλιά εθνική οδό, βρεθήκαμε στο χωριό Καστόρι (Καστόρειο). Εκεί συναντήσαμε τους συνοδοιπόρους μας από τον ορειβατικό σύλλογο Σπάρτης! Η πεζοπορία δεν άργησε να ξεκινήσει. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι η ειδική σήμανση του οποίου μας βοήθησε να μην χαθούμε στη διαδρομή μας, παρά μόνο στην ομορφιά της φύσης! Όλα γύρω καταπράσινα! Πλατάνια και καστανιές αγκάλιαζαν την πορεία μας! Τα κυκλάμινα ανθισμένα και τα μελίσσια χόρευαν γύρω τους στο δικό τους ιδιαίτερο ρυθμό. Μανιτάρια ξεφύτρωναν παντού (σημειωτέον 15-17 Νοεμβρίου γίνεται και “ο δρόμος του μανιταριού” με αφετηρία το χωριό Γεωργίτσι).

Η πορεία μας γίνεται όλο και πιο ανηφορική, όλο και πιο δύσκολη, αλλά η φύση δεν σε απογοητεύει. Σε κάθε στροφή κάτι καινούργιο αναδύεται, το μάτι δεν χορταίνει, ταλαντεύεται ανάμεσα στο τοπίο και στο μονοπάτι! Η ανθρώπινη φύση με όλες τις αισθήσεις σε έξαρση! Οι στάσεις απαραίτητες για μια ανάσα και ανάκτηση δυνάμεων! Συνεχίζουμε, δεν γνωρίζουμε σχεδόν κανένα, αλλά υπάρχει ομαδικότητα και αλληλεγγύη. Χαμογελαστά πρόσωπα που προσφέρουν ένα χέρι βοήθειας για να ανέβεις τον βράχο ή να περάσεις το ρυάκι. Μοιραζόμαστε νερό, σύκα και καρπούς για ενέργεια (οι περισσότεροι συνοδοιπόροι μας είναι έμπειροι και ξέρουν τι χρειάζεται) Η φύση προκαλεί ευφορία και ακούς ποίηση και τραγούδια από τους πιο μυημένους! Ο Νικηφόρος Βρεττάκος εξάλλου εξυμνεί τον Ταΰγετο στο έργο του:

«Ἀνάμνηση ἀπ᾿ τὸν Ταΰγετο

Ἔστηνε ἡ Ἄνοιξη τὴν προτομή μου σὲ μικροὺς λόφους εἰρήνης, ἔλαμπε καθισμένο στὸ ραβδί μου ἕνα πουλὶ ἀπὸ φῶς κ᾿ ἔβρεχε ἰριδισμοὺς στὰ πρόβατα τὸ αἰώνιο σέλας τῆς ἀγάπης. Μὲς στὴ σιωπή, τὸ θαλασσὶ φλοίβησμα τοῦ αἱματός μου ἀνάδινε τὸν ἦχο τοῦ ἀδραχτιοῦ τῆς μητέρας μου, ποὺ ὕφαινε στῶν σταχτιῶν τὸ πράσινο καὶ τὸ λευκὸ μαλλὶ τοῦ αὐγερινοῦ. Μικρὸς Ἑωσφόρος τοῦ φωτὸς στοῦ Εὐρώτα τὶς ροδοδάφνες, ἔπαιρνα δίπλα τὰ βουνὰ βρεγμένος ἀπὸ τὸ φεγγάρι μὲ δυὸ ἄσπρους κρίνους στὴν καρδιά, μ᾿ ἑφτὰ σημαῖες στὰ χείλη, κι ἀπάνω ἀπὸ τῶν γερακιῶν τὶς ἀτελεύτητες μοναξιὲς ἐπόπτευα τὸ σύμπαν, θησαυρίζοντας τοπία κι ἀλλοτινὰ φῶτα στὴ μνήμη μου.»

Το τοπίο σε ανταμείβει κάθε στιγμή! Περπατάμε σχεδόν 4-5 ώρες και τα πόδια έχουν βαρύνει, αλλά η ψυχή χαμογελά. Ξάφνου, τα απομεινάρια ενός πέτρινου νερόμυλου! Στην μέση του φαραγγιού, καταμεσής στην άγρια φύση, ξαφνιάζεσαι από τα ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας του παρελθόντος. Αργότερα μάθαμε πως λέγεται και “Φαράγγι Μύλων”. Μυρίζουμε και γευόμαστε τους καρπούς της φύσης. Άγρια βατόμουρα ξεπροβάλουν στην άκρη του δρόμου. Με λίγο δισταγμό στην αρχή, περιμένουμε για να δοκιμάσουν κάποιοι άλλοι πρώτοι, αλλά τελικά η περιέργεια νίκησε και να ‘σου μια νέα εμπειρία! Η γλυκιά γεύση της φύσης, προς στιγμή, μας έκανε να ξεχάσουμε τον πόνο τον ποδιών! Φτάνοντας στο τέλος κοιτάξαμε προς τα πίσω ….ποσό μεγάλη και υπέροχη διαδρομή είχαμε κάνει! Ο άνθρωπος έχει πολλές αντοχές και δυνατότητες.

Έξω από το χωριό Γεωργίτσι (σε υψόμετρο 970μ) γνωστό και ως «μπαλκόνι του Ταΰγετου» και όχι άδικα, μια βρύση έσβησε τη διψά μας και τα πλατάνια μας χάρισαν την σκιά τους ακόμα μια φορά! Η πλατεία του χωρίου με την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου και τον τεράστιο αιωνόβιο πλάτανο, γέμισε με ορειβάτες με λουλούδια στα μαλλιά, που ξαπόσταιναν πριν πάρουν το δρόμο της επιστροφής, γεμάτοι νέες εμπειρίες μέχρι την επόμενη εξόρμηση με τον ορειβατικό! Ξεμακραίνοντας δεν χορταίνω να βλέπω την ομορφιά του Ταΰγετου, ένα δώρο της φύσης διπλά μας! Ανάταση και αγαλλίαση ψυχής!

Μαρία-Δήμητρα μαζί με την Ιουλία και τον Κώστα. 

 

2014-09-18 06:13:50

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *